Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
(Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η Ελλάδα στην Εξωτερική της πολιτική είναι μονίμως αιφνιδιασμένη από την τρέχουσα συμπεριφορά της Τουρκίας.
Λες και δεν ξέρουν οι ηγεσίες της ότι από τις αρχές του ’70 ακόμη, με εφαλτήριο τη στρατηγική του αναθεωρητισμού, έχει οικοδομήσει αυτή μια συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου.
Λες και δεν ξέρουν ότι έκτοτε ακολουθεί αταλάντευτα τυχοδιωκτική και επιθετική πολιτική αδιαφορώντας για τον αντίκτυπο τον οποίο θα έχει αυτή στη διεθνή κοινή γνώμη.
Πολιτική που δεν εξαρτάται από τα εκάστοτε πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία και την έχει εκδηλώσει ήδη απ’ το ’73 με τις πρώτες διεκδικήσεις της σε βάρος της υφαλοκρηπίδας μας.Μια πρώτη ματιά εκ του σύνεγγυς των γεγονότων εκείνης της περιόδου το αποδεικνύει. Μετά την εισβολή στην Κύπρο το ’74, η Τουρκία αμφισβήτησε για πρώτη φορά τον εθνικό εναέριο χώρο μας και ένα χρόνο αργότερα (1975) ίδρυσε και οργάνωσε την 4η Στρατιά, γνωστή ως ”Στρατιά Αιγαίου” (Ege Ordusu) με έδρα τη Σμύρνη, απέναντι απ’ τα ελληνικά νησιά.
Έκτοτε βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση μαζί μας με άξονα τη διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αντιπαράθεση που, με δική μας πρωτοβουλία, έφτασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου η Τουρκία άρχισε να θέτει σταδιακά τις όλο και αυξανόμενες διεκδικήσεις της.
Διεκδικήσεις που έφεραν τις δυο χώρες (Ελλάδα-Τουρκία) στο χείλος της ένοπλης σύγκρουσης δύο φορές: τον Μάρτιο του 1987 (βλ. κρίση με το ΣΙΣΜΙΚ, αντίστοιχη εκείνης που προκάλεσε το ΧΟΡΑ το ’76 και έκανε τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου να πει την ιστορική φράση ”Βυθίσατε το Χόρα”) και τον Ιανουάριο του 1996 (βλ. Ίμια).
Ένα χρόνο πριν την τραγωδία των Ιμίων (όπου για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε απώλεια τμήματος εθνικής κυριαρχίας, παράλληλα με τη θυσία των Καραθανάση, Βλαχάκου, Γιαλοψού) η Τουρκία άρχισε να ξετυλίγει τον καμβά των συνεχώς αυξανόμενων αμφισβητήσεων με την καθιέρωση του casus belli [απειλή ένοπλης σύγκρουσης αε περίπτωση άσκησης, εκ μέρους της Ελλάδας, του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων (ΕΧΥ) από 6 σε 12 νμ, κάτι που της επέτρεπε να το πράξει το Διεθνές Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS, 1982)].
Υπό την απειλή του casus belli πορεύεται η χώρα μας απ’ το 1993 και εντεύθεν αντιμετωπίζοντας με παροιμιώδη ”ψυχραιμία”, στα όρια της στωικότητας (την οποία η Τουρκία εκλαμβάνει ως δειλία και αποθρασύνεται), την αμφισβήτηση των θαλασσίων συνόρων και του εθνικού εναέριου χώρου μας (ο οποίος υφίσταται καθημερινά τις παραβιάσεις και υπερπτήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών), έστω κι αν τις αρμοδιότητες εντός του FIR Αθηνών τις ασκεί νόμιμα η Ελλάδα με βάση τις αποφάσεις του ICAO (Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας), τους κανόνες του οποίου αρνείται να αποδεχθεί η Τουρκία.
Το κερασάκι στην τούρτα των αμφισβητήσεων και απαιτήσεών της είναι η ένσταση που προβάλλει για τις αρμοδιότητες της χώρας μας εντός της περιοχής ευθύνης της για θέματα έρευνας και διάσωσης και, προπάντων, το χρόνιο αίτημά της για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου με πρόσχημα την εγγύτητά τους στα μικρασιατικά παράλια (θεωρία ”περί εγγυτέρων νήσων”) και την μεγάλη απόσταση που τα χωρίζει απ’ τον ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας.
Για να πιαστώ απ’ το τελευταίο (το οποίο έχω αναλύσει κατ’ επανάληψη σε προηγούμενα άρθρα μου), θα περιοριστώ μόνο στο ότι η στρατιωτικοποίηση των νησιών μας είναι καθ’ όλα νόμιμη (άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ), γιατί έχει να κάνει με το δικαίωμα στην νόμιμη άμυνά τους.
Δικαίωμα που έχει χαρακτήρα ”jus cogens” (”επιτακτικού δικαίου” λατινιστί, δηλαδή αναγκαστικού διεθνούς δικαίου) με αυξημένη νομική ισχύ έναντι όλων των άλλων διεθνών κανόνων [άρθρα 53 & 64 της Σύμβασης της Βιέννης (1969) για το Δίκαιο των Συνθηκών].
Όσο για τους τουρκικούς ισχυρισμούς ότι στρατιωτικοποιήσαμε τα νησιά μας γιατί έχουμε επιθετικές βλέψεις σε βάρος της Τουρκίας, μόνο θυμηδία προκαλούν, για να μην πω ”καυστικό γέλωτα” όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι.
Η ιστορική διαδρομή, βλέπετε, των δύο χωρών έδειξε ότι η μόνη που έχει διαχρονικά επιθετική συμπεριφορά και διεκδικητικές βλέψεις σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας μας είναι η Τουρκία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τη στρατηγική αναθεωρητισμού της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της επιδιώκει μεθοδευμένα τη δημιουργία ”ζώνης ασφαλείας” (δια της ”γκριζοποίησης” των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, με στόχο την τουρκοποίησή τους) μεταξύ της τουρκικής επικράτειας και της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει τη ζώνη αυτή ως ”γέφυρα” για την πραγματοποίηση των αποβατικών της σχεδίων σε ένα ή περισσότερα νησιά μας, αφού με την αποστρατιωτικοποίησή τους θα έχει περιορίσει την αμυντική τους ικανότητα και θα είναι φύσει αδύνατον στην Ελλάδα (λόγω απόστασης) να προλάβει να τα προασπίσει.
Κι αυτό, πράγματι – όπως σωστά έχει αντιληφθεί η πανούργα Τουρκία – είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Ως εκ τούτου επιβάλλεται να μην καθίσουμε ποτέ σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων μαζί της με θέμα την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας.
Δεδομένων αυτών, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το θεμελιώδες και κρίσιμο εθνικό μας πρόβλημα ήταν και είναι διαχρονικά — ανεξάρτητα απ’ τις παροδικές βλάβες και τα τραντάγματα που μας προκαλεί η επιθετικότητα της Τουρκίας και η επεκτατική πολιτική της (βλ. προαναγγελία Τσαβούσογλου για ανακήρυξη ΑΟΖ στην Ανατολικη Μεσόγειο, σε θαλάσσιο χώρο που τον θεωρεί η Τουρκία δική της υφαλοκρηπίδα) — το αν είμαστε σε θέση στρατιωτικά και πολιτικά να προστατέψουμε επαρκώς τα ιστορικά μας δίκαια.
Τα ιστορικά δίκαια της Ελλάδας, εν προκειμένω, στην Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο) και το Αιγαίο, τα νησιά του οποίου αποτελούν φυσικό κυματοθραύστη απέναντι στα γεωστρατηγικά και διεκδικητικά σχέδια της Τουρκίας που στοχοποιούν τον Ελληνισμό.
Ως εκ τούτου, έχοντας υπόψη μας αυτά, αντιλαμβανόμαστε ότι τα Rafale και τα Belharra – όπως και τα υπόλοιπα εξοπλιστικά που θα πάρουμε ή θα αναβαθμίσουμε – δεν πρέπει να είναι το τέλος των αμυντικών προσπαθειών μας για διασφάλιση της Άμυνας της χώρας, αλλά η αρχή για κάλυψη κενών και στα υπόλοιπα Όπλα.
Να είναι, προπάντων, η αφορμή για παλαϊκή αφύπνιση (στρατιωτική, πολιτική, διπλωματική, λαϊκή), ώστε να συγκροτήσουμε μέτωπο αντίστασης – σαν δάσος από σάρισες μακεδονικές – που θα υψώσουν απροσπέλαστο ”τείχος” για να προστατέψουν τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο απέναντι στην αδηφάγο Τουρκία.
Την Τουρκία η οποία φαίνεται σήμερα περισσότερο από ποτέ αποφασισμένη να ρισκάρει ένα ”θερμό επεισόδιο” πριν την ενσωμάτωση των νεοαποκτηθέντων γαλλικών εξοπλιστικών στις ΕΕΔ, προκειμένου να επιβάλει – υπό την απειλή του casus belli – τις ”κόκκινες γραμμές” της και να διαμορφώσει τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου…
