Θανάσης Μαυρίδης
Το αφήγημα που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα ατύχημα της ιστορίας έχει ένα σοβαρό ελάττωμα: Παραγνωρίζει το γεγονός ότι ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας τον ανέχτηκε, αν δεν βοήθησε στην άνοδο του. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε το καλοκαίρι του 2015. Εκείνο που έγινε το καλοκαίρι ήταν τα αποκαλυπτήρια. Τρία κόμματα περίμεναν την «συνεργασία» με το «νέο». Οι ΑΝΕΛ που το κατάφεραν, το Ποτάμι που ακόμη περιμένει και ο ΓΑΠ που δεν πέρασε την βάση…
Αν κοιτάξει κανείς πίσω του στον χρόνο με νηφαλιότητα και με διάθεση να αναλάβει τον ρόλο του παρατηρητή θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα του στο τελευταίο ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στο Βερολίνο. Και στην συνέχεια ότι υπήρξε ένα κύμα πρόθυμων πολιτικών να συνεργαστούν με το «νέο». Και τι ήταν αυτό το «νέο». Ό,τι πιο ακραίο, ό,τι πιο σταλινικό, ό,τι πιο σκοτεινό μπορούσε να βγάλει η ιστορία από το σεντούκι της…
Και τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανοί; Ήταν απλό! Να μην γυρίσουν την πλάτη στον Αντώνη Σαμαρά. Έχουν αποδείξει ότι όταν θέλουν κινούνται στην βάση πολιτικών αποφάσεων. Εδώ για να στηρίξουν τον Ερντογάν έφτασαν στο σημείο να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αρχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και μας λένε ότι δεν μπορούσαν να στηρίξουν έναν συντηρητικό πολιτικό στην Αθήνα; Και μάλιστα λίγο πριν τον τερματισμό; Δεν ήθελαν!
Προτίμησαν να ανοίξουν τον δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίον και συνεργάστηκαν στην συνέχεια με τρόπο αξιοθαύμαστο. Δεν έχει συνεργαστεί άλλη κυβέρνηση μαζί τους τόσο αρμονικά. Αλλά το ίδιο συνέβη και με τον αμερικανικό παράγοντα. Η Ελλάδα στα χρόνια του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου ήταν το αγαπημένο παιδί των Αμερικανών και των Γερμανών. Επειδή ο Πάνος και ο Αλέξης δεν έλεγαν ποτέ «όχι»…
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν επιλογή και όχι ατύχημα. Για ποιους ακριβώς λόγους θα το μάθουμε στο μέλλον. Όσοι έσπευσαν να στηρίξουν αυτή την επιλογή δεν νιώθουν σίγουρα την παραμικρή τύψη. Και ναι μεν μπορεί να μην συμμετείχαν όλοι στις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κρίσιμες φάσεις στήριξαν τις βασικές πολιτικές επιλογές της τότε κυβέρνησης.
Σίγουρα το θέμα των Σκοπίων ήταν ψηλά στην ατζέντα των «φίλων» και «συμμάχων», όπως και η «διευθέτηση των διαφορών μας με την Τουρκία». Αυτοί ήταν δύο σοβαροί λόγοι για να εμπιστεύονται μία κυβέρνηση Τσίπρα. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα περνούσε ποτέ μία τέτοια συμφωνία για τα Σκόπια. Από τότε μέχρι σήμερα, πάντως, υπάρχουν δύο σημαντικές αλλαγές. Η πρώτη είναι ότι το Μακεδονικό έχει ήδη περάσει! Και η δεύτερη είναι ότι άλλαξε η οπτική της αμερικανικής κυβέρνησης για τον Ερντογάν. Και ταυτόχρονα φαίνεται να επαναδιατυπώνεται το δόγμα της αποχώρησης των Αμερικανών από την περιοχή. Οι υπόλοιπες συνθήκες είναι οι ίδιες! ΟΙ Γερμανοί είναι τόσο φιλότουρκοι που αν ήταν λίγο περισσότερο θα σήκωναν την ημισέληνο έξω από την Καγκελαρία και η Ευρώπη είναι βαρετά αδιάφορη όταν πρέπει να αμφισβητήσει τις γερμανικές προτεραιότητες. Κατά συνέπεια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν τους είναι πλέον χρήσιμος. Τους είναι αδιάφορος. Αν ο ξένος παράγοντας έχει έναν λόγο να ενδιαφέρεται για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα (και σίγουρα έχει), το «πλεονέκτημά» τους δεν είναι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι σημαντική. Το οικόπεδο είναι αρκετά καλό για να το αφήσουν στην τύχη του. Είναι τα ενεργειακά, είναι ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών, αλλά και των θαλάσσιων οδών. Το ερώτημα είναι αν τα συμφέροντα των Γερμανών και των Αμερικανών συνεχίζουν να ταυτίζονται και σε ποιόν ακριβώς βαθμό. Για την στάση των Γερμανών γνωρίζουμε. Για εκείνη της νέας αμερικανικής διοίκησης έχουμε λόγο να ελπίζουμε. Αλλά δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει στο μέλλον άλλη κυβέρνηση που θα μπορέσει να υπηρετήσει τόσο πιστά ένα τόσο ανθελληνικό σχέδιο, όπως υπήρξε αυτή του κ. Τσίπρα. Ένα σχέδιο σαν κι αυτό των Γερμανών που αναγνωρίζουν την απόλυτη κυριαρχία του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο! Κρίνοντας εκ τους αποτελέσματος μπορούμε να συμπεράνουμε βάσιμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ατύχημα. Ήταν επιλογή και μάλιστα σκληρή ενός κατεστημένου που έχει τα δικά του σχέδια για την Ευρώπη και την Μεσόγειο. Και τα οποία σχέδια έχουν έναν μεγάλο ηττημένο, την Ελλάδα.
Θανάσης Μαυρίδης
