Αφορμή για αυτό το σχόλιο στάθηκαν λίγες μεν αλλά ενδεικτικές και χαρακτηριστικές αναρτήσεις που εντοπίσαμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, τις τελευταίες ημέρες, σχετικά με το ρόλο των “συμμάχων” μας σε κάθε ελληνοτουρκική κρίση. Κάποιες από αυτές μάλιστα ανήκουν σε σοβαρούς ανθρώπους με σημαντική διαδρομή στο χώρο της άμυνας και είναι απόλυτα σεβαστές. Επιβεβαιώνουν όμως ότι εξακολουθούμε σε αυτή την πολύπαθη (και από τον συμμαχικό παράγοντα…) χώρα, να υπολογίζουμε στην εμπλοκή – διαμεσολάβηση ξένων, προς “επίλυση” των διαφορών μας με την Τουρκία. Προς ικανοποίηση ή όχι των απαιτήσεων και των αξιώσεών της δηλαδή αν θέλουμε να ακριβολογούμε.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Για να βάλουμε τις δικές μας σκέψεις και τις απόψεις που θέλουμε να καταθέσουμε σε μία σειρά, θα ξεκινήσουμε σημειώνοντας ότι ο συμμαχικός παράγοντας (και με τη δική μας αμέριστη συνδρομή βέβαια…), ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στο να βρεθούμε στη θέση που έχουμε βρεθεί έναντι της Τουρκίας σήμερα.
>Μήπως δεν ήταν οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ και η Ε.Ε. που αξιοποιώντας ως πολιορκητικό κριό την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, οι παράγοντες που κατέστρεψαν οικονομικά την Ελλάδα, επιβάλλοντας ασφυκτικούς όρους αποπληρωμής ενός -κατά κοινή ομολογία – διαχειρίσιμου διαφορετικά εξωτερικού χρέους;
>Μήπως δεν ήταν Γαλλία (κυρίως η Γαλλία…) και Γερμανία οι χώρες που πεισματικά και μέσω ύβρεων, προσβολών και απειλών, εναντιώθηκαν λυσσαλέα στην αναδιάρθρωση του ελληνικού Δημόσιου χρέους, προκειμένου να σώσουν τις τράπεζές τους;
>Μήπως δεν ήταν οι ΗΠΑ αυτές που “αποθάρρυναν” τη ρημαγμένη οικονομικά Ελλάδα, από το να ανακηρύξει μονομερώς ΑΟΖ διαχρονικά, επιβραβεύοντας εμμέσως και το τουρκικό Casus Belli σε περίπτωση που αποφάσιζε η πρώτη να επεκτείνει χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια;
>Μήπως δεν ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ οι χώρες που -παρότι γνωρίζουν- άσκησαν πιέσεις για να δώσουμε όχι μόνο το όνομα Μακεδονία στους ποικίλων προελεύσεων βόρειους γείτονες μας στα Σκόπια, αλλά να τους αναγνωρίσουμε γλώσσα και εθνικότητα;
Άποψή μας, και την έχουμε υποστηρίξει με επιχειρήματα επανειλημμένα μέσα από αυτό τον ιστοχώρο, είναι ότι δεν μπορούμε να συζητάμε (πόσο μάλλον να διαφωνούμε…) για το εάν έχουμε όντως συμμάχους, ή ποιοι από αυτούς είναι πράγματι στο πλευρό μας απέναντι στην Τουρκία και ποιοι όχι…
Η ιστορία εξακολουθεί να αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένας. Για τους Αμερικανούς θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να γίνει καμία ανάλυση. Έχουν πάρει ΟΛΑ όσα θέλουν από την Ελλάδα και μέσω της πρόσφατα υπογραφείσας Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας, χωρίς να δώσουν από ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΑ έως ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ…
Όσο για τη φράση “αμφισβητούμενα ύδατα”, παρότι τυπικά-διπλωματικά είναι αιτιολογημένη απουσία επίσημης οριοθέτησης (αν και η υφαλοκρηπίδα γεννά από μόνη της δικαιώματα) είναι κομμάτι της πάγιας πολιτικής τους απέναντι στην Τουρκία. Η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι αυτή που κινεί το μύλο της τουρκικής προκλητικότητας, των διεκδικήσεων και της εικόνας απόλυτης ασυδοσίας που εμφανίζει η γειτονική χώρα.
Η Ε.Ε. που πολλοί υποστηρίζουν ότι απλά “δεν υπάρχει”, υπάρχει μια χαρά για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χωρών-μελών της. Πέρα από τις σημαντικές επενδύσεις όμως που έχει η Ε.Ε. στην Τουρκία (είναι πολλές οι γαλλικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται εκεί και φυσικά ακόμη περισσότερες οι γερμανικές…), έχει υιοθετήσει την ίδια πολιτική με τις ΗΠΑ. Έχει με άλλα λόγια στηρίξει, μέσω της εκκωφαντικής της απουσίας, τις τουρκικές δράσεις στη Συρία, το βόρειο Ιράκ και πρόσφατα και στη Λιβύη.
Κάπου εκεί “χάλασε η σούπα” με τους Γάλλους… Στη Βόρεια Αφρική και συγκεκριμένα στη Λιβύη. Αποκλειστικά και μόνο προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους εκεί (οι Γάλλοι…) ήρθαν σε ρήξη με τους Τούρκους. Νομοτελειακά βέβαια, τα συμφέροντα τόσων “παικτών” δεν μπορούν να συμπίπτουν.
Μία από τις χώρες επομένως που είχαν καθοριστική συμβολή στην οικονομική καταστροφή της Ελλάδας, έρχεται σήμερα τείνοντας χείρα φιλίας και προτείνοντας συμμαχία (σε Ελλάδα και Κύπρο), σε όλα τα επίπεδα, έναντι της Τουρκίας.
Ως επιδίωξη δεν έχει τίποτα το μεμπτό αλλά… Είναι πιθανό απλά να θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως άλλο ένα μοχλό πίεσης προς την Τουρκία. Δεν έχουμε και δεν μπορούμε φυσικά να έχουμε αποδείξεις για αυτό που υποστηρίζουμε. Το παραθέτουμε εκ πείρας. Ποιας πείρας; Μα της Κυπριακής φυσικά…
Να θέσουμε το ζήτημα λίγο διαφορετικά: Η Γαλλία υπέγραψε συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με την Κύπρο εντός του 2018… Τι ακριβώς έκανε για να εμποδίσει ή να διώξει τα τουρκικά ερευνητικά και πολεμικά σκάφη που κατά καιρούς “αλωνίζουν” στα κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα από τότε; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ (ξανά…) είναι η απάντηση…
Είμαστε μόνοι μας λοιπόν. Το έχουμε διαπιστώσει πλέον και έχουμε αφήσει πίσω τις εποχές που μας τάιζαν με συμμαχική και ευρωπαϊκή “αλληλεγγύη” οι ακριβοπληρωμένοι εκπρόσωποι μας στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αυτό είναι βέβαιο.
Αυτό που δεν φαίνεται να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε είναι να αλλάξουμε. Να προετοιμαστούμε ψυχολογικά και από κάθε άλλη άποψη για μία σύρραξη με την Τουρκία. Να μάθουμε να ζούμε με το γεγονός ότι έχουμε απέναντι μας έναν επικίνδυνο γείτονα. Ο οποίος σταδιακά και με συνέπεια προσπαθεί να μας περικυκλώσει και να μας αφανίσει.
Ποιά η δική μας θέση;
Θεωρούμε ότι υπήρξε απόλυτα ξεκάθαρη και μέσω παραπομπών (LINKS) στις οποίες σας συνιστούμε να ανατρέξετε προς επιβεβαίωση συνέπειας λόγων και πράξεων, θα σας τις υπενθυμίσουμε παρακάτω… Οι ισορροπίες επομένως, όπως αποκαλύπτεται από μία απλή παράθεση γεγονότων της τελευταίας δεκαετίας πιο πάνω, είναι ιδιαίτερα εύθραυστες. Πραγματικό χάος.
Στο μεγάλο παιχνίδι που εξελίσσεται εδώ και πολύ καιρό στην ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα βρίσκεται στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα. Επειδή οι πληροφορίες που δημοσιεύουμε και εμείς μέσα από το DP δείχνουν πολλές φορές να είναι αντικρουόμενες και αντιφατικές, κρατήστε μόνο αυτό:
Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ η άσκηση ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ εξωτερικής πολιτικής, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα διαφορετικών και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και επιδιώξεων.
Μεταξύ των οποίων δεσπόζει η προσπάθεια της Ρωσίας να κατέβει μόνιμα σε θερμά νερά και να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και η αντίστοιχη προσπάθεια των ΗΠΑ και της Ε.Ε. (;) να την ανακόψουν.
Σε αυτό το παιχνίδι η Τουρκία διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο και η Ελλάδα “αφήνεται” στην άκρη, παρά το ότι θίγονται κυριαρχικά της δικαιώματα (τουρκολυβικό σύμφωνο)… Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη γερμανική πρωτοβουλία της διάσκεψης του Βερολίνου για τη Λιβύη, πριν από λίγους μήνες. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε πραγματικά την αμυντική μας ισχύ.
Και όταν λέμε να ενισχύσουμε την αμυντική μας ισχύ δεν εννοούμε μόνο την προμήθεια όπλων και συστημάτων. Το κάναμε αυτό στην μετά – Ίμια περίοδο. Αυτό που δεν κάναμε ήταν να προετοιμάσουμε ψυχολογικά και να εκπαιδεύσουμε την ελληνική κοινωνία για το ενδεχόμενο ενός πολέμου με την Τουρκία. Η οποία όπως πολύ εύστοχα σημειώνεται από πολλούς αναλυτές, έχει απόλυτα προβλέψιμη συμπεριφορά.
Κύριο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς αυτής είναι ότι η γειτονική χώρα εκμεταλλεύεται ΠΑΝΤΑ καταστάσεις πολιτικής αναταραχής στην Ελλάδα και την Κύπρο (απομάκρυνση της ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, πραξικόπημα 15ης Ιουλίου του 1974 στην Κύπρο, κρίση Ιμίων 1996…), ή ευρύτερης αναταραχής στην ανατολική Μεσόγειο, για να διασφαλίσει αναίμακτη έξοδο και μόνιμη παρουσία στο Αιγαίο και όχι μόνο.
Στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού επομένως θα πρέπει να λάβουμε μέτρα. Τα οποία δεν θα αλλάζουν με το ρυθμό αλλαγής των κυβερνήσεων! Όποιο και αν είναι το πολιτικό κόστος, η στράτευση θα πρέπει να γίνει υποχρεωτική στην ηλικία των 18 ετών. Για τους άνδρες και τις γυναίκες. ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, αστερίσκους, νομικά παράθυρα και άλλα τέτοια… Και αυτό όχι μόνο για σκοπούς πληρέστερης επάνδρωσης…
>Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνιμη απειλή η οποία μάλιστα μέσω των προσβάσεων της Τουρκίας στα Βαλκάνια και της πίεσης που ασκεί μέσω του προσφυγικού, έχει καταστεί πολυδιάστατη και πολύμορφη, εφαρμόζεις ειδικά μέτρα σε βάθος χρόνου.
Πρόταση για τη στράτευση γυναικών για περιορισμένο χρονικό διάστημα με σκοπό την εκπαίδευσή τους στα όπλα είχε γίνει πριν από 20 ολόκληρα χρόνια. Έμεινε πρόταση όμως… ΠΟΤΕ δεν υλοποιήθηκε. Ή για τους υπερβολικά ευαίσθητους, να καλύπτουν τις υπηρεσίες στα γραφεία που είναι γεμάτα βύσματα που δεν κάνουν τίποτα, ώστε να περισσέψει κόσμος για τις πιο μάχιμες υπηρεσίες.
>Αναβαθμίζεις δε παράλληλα και την ποιότητα εκπαίδευσης. Με όσα μέσα και προσωπικό διαθέτεις…
>Αυξάνεις το βαθμό και την αποτελεσματικότητα επιτήρησης σε ξηρά, θάλασσα και αέρα… Δεν είναι δυνατόν εν έτει 2020 να ξεκινάμε με σημαντική καθυστέρηση τη δημιουργία ολοκληρωμένου δικτύου θαλάσσιας επιτήρησης στο Αιγαίο και μάλιστα έχοντας χάσει τη δυνατότητα συγχρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Αυξάνεις τη διαθεσιμότητα των όπλων σου, περιορίζοντας παράλληλα στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό την πολυτυπία. Με δεδομένα τα ασφυκτικά δημοσιονομικά περιθώρια δε, αποδίδεις προτεραιότητες αυστηρά. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μόνο μέσω FMS (αμερικανικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων δηλαδή…) μπορούμε να κάνουμε κάποιες κινήσεις υπό τις παρούσες συνθήκες. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ. Αξιοποιούμε όμως τέτοια προγράμματα με ποιες προτεραιότητες;
– Γιατί αντί να δαπανήσουμε 300 εκατομμύρια δολάρια για να προμηθευτούμε τέσσερα νέα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα, δεν αποδίδουμε προτεραιότητα στην αναβάθμιση των όπλων του Π.Ν.; Των αντιπλοϊκών Harpoon AGM – 84 και UGM – 84 στο επίπεδο Block II. Δεν θέλουμε τη μεγαλύτερη ακρίβεια και ακτίνα προσβολής (200+ χιλιόμετρα) του συγκεκριμένου όπλου;
– Να το θέσουμε και αλλιώς όμως… Είναι δυνατόν να θέλουμε μέσω FMS την προμήθεια τεσσάρων συν τριών μελλοντικά MH-60R, χωρίς να έχουμε βάλει στο ίδιο πακέτο ως ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ την αποδέσμευση και απόκτηση πυραύλων αέρος – επιφανείας νέας γενιάς, τύπου NSM;
– Είναι δυνατόν να έχουμε επιλέξει και ήδη σχεδόν αποπληρώσει τον εκσυγχρονισμό των P-3B σε P-3H, μίας εξαιρετικών δυνατοτήτων πλατφόρμας δηλαδή με δυνατότητες ISR, C4I και ναυτικών επιχειρήσεων, χωρίς να έχουμε διασφαλίσει ότι θα μπορούμε να την αξιοποιήσουμε και ώς πλατφόρμα προσβολής μονάδων επιφανείας, ή επίγειων στόχων από πραγματικά ασφαλείς (250+ χιλιόμετρα) αποστάσεις;
– Στο πλαίσιο της Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας που υπογράψαμε με τις ΗΠΑ ζητήσαμε αερομεταφερόμενους Harpoon Block II και SLAM-ER από τις ΗΠΑ; Αν ναι, τι μας απάντησαν; Είναι δυνατόν να διαθέτει Harpoon Block II επάνω στα F-16 που έχει παραγγείλει το Μαρόκο (!) και όχι η Ελλάδα;
Η αναφορά εδώ γίνεται μόνο στα αντιπλοϊκά όπλα… Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και άλλα πολλά. Δεν έχει όμως νόημα, γιατί αυτά μόνο είναι αρκετά για να αναδειχθεί το λανθασμένο των επιλογών μας. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση των SCALP-EG και SCALP-Naval, χρειαζόμαστε αυτά τα όπλα για να αντισταθμίσουμε όχι μόνο την τουρκική αριθμητική υπεροπλία και στη θάλασσα, αλλά και για να καλύψουμε αποτελεσματικά την πραγματικά πολύ μεγάλη έκταση της ελληνικής ΑΟΖ.
Για εμάς άρα δεν τίθεται θέμα σχετικό με το κατά πόσο θα μας συνδράμουν οι σύμμαχοί μας (είτε οι Αμερικανοί, είτε οι Γάλλοι, είτε οποιοσδήποτε άλλος…) στην προσπάθειά μας να προστατέψουμε τα εθνικά μας συμφέροντα έναντι της Τουρκίας.
Η ιστορία έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι η “συμμαχική συνδρομή” είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει ταχύτατα. Παράγοντας πραγματικά αστάθμητος, άρα και μη υπολογίσιμος. Πέραν της αξιωματικής θέσης του να μην περιμένεις από κανέναν να λύσει το δικό σου πρόβλημα.
Τίθεται θέμα για το εάν είμαστε πραγματικά διατεθειμένοι να εξαντλήσουμε όλες μας τις εναλλακτικές και να μην συρθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ως πρόβατα επί σφαγήν.
defence-point.gr
