Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Η «ατζέντα του μαγαζιού» ήταν μία και μοναδική και η ίδια με όλα τα απολυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα: Η δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα τους επιτρέψουν να παραμείνουν επ’ αόριστον στην εξουσία, είτε δημιουργώντας ένα μονοκομματικό κράτος αλά πρώην ανατολικό μπλοκ τότε και αλά Κούβα σήμερα, είτε εξουδετερώνοντας την αντιπολίτευση και υποχρεώνοντάς τη να φυτοζωεί σε μια περιθωριακή κατάσταση.
Ως μίγμα σταλινισμού, περονισμού και νασερισμού ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε by the (stalinist) book και έπραξε ό,τι πράττει κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς:
1. Δαιμονοποιεί και στοχοποιεί πολιτικούς αντιπάλους (αντιφρονούντες σ’ αυτά τα καθεστώτα), τους ταυτίζει με το «Κακό» και τους οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες σε στημένες δίκες με κατασκευασμένες κατηγορίες. Με τελικό προορισμό τα γκουλάγκ (στην προκειμένη περίπτωση στο γκουλάγκ της ηθικής απαξίωσης).
2. Προβαίνει σε εκκαθαρίσεις εσωκομματικών και μη αντιπάλων, εξουδετερώνοντας κάθε αντίθετη φωνή.
3. Κατασκευάζει εξωτερικούς εχθρούς, τους οποίους ταυτίζει με τους «εχθρούς του λαού», στους οποίους δεν πρέπει να επιτραπεί η «παλινόστηση» - που ήταν και η προσφιλής λέξη του Τσίπρα.
4. Αυτοί οι «εχθροί του λαού» εμποδίζουν, υπονομεύουν, τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια του «προστάτη του λαού» και «υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων» να φέρει σε πέρας το έργο του.
5. Ο «προστάτης του λαού» ταυτίζεται με το καθεστώς και τη νομενκλατούρα του. Και ξεκαθαρίζει ότι δεν θα παραιτηθεί ποτέ από την υπεράσπιση του «προστατευομένου» του. «Είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του ελληνικού λαού -και ειδικά των φτωχών, των ανέργων και των ανθρώπων με χαμηλά εισοδήματα. Για τον λόγο αυτό δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσουμε τον λαό μας στους yes-men αυτών που θέλουν να παραμείνει η Ελλάδα στην προκρούστεια κλίνη της λιτότητας για πολλά χρόνια», είχε πει ο Τσίπρας κατά την ομιλία του στο 5ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στις 17 Δεκεμβρίου 2016. Αυτό το «ποτέ» έκανε τη διαφορά. Και αυτό το «ποτέ» χρειαζόταν σκευωρίες τύπου Νοβάρτις κατά του Σαμαρά και εκβιασμούς προσώπων για να «δώσουν» στοιχεία, όπως στην περίπτωση του Σταύρου Παπασταύρου και της Μαρέβας Μητσοτάκη.
6. Το καθεστώς επικαλείται συνεχώς τον λαό, στο όνομα του οποίου διαπράττει όλα τα ανομήματά του. «Σε κάθε περίπτωση ο λαός θα μας στηρίξει», επαναλάμβαναν οι συριζαίοι από τον πρώτο ως τον τελευταίο.
7. Επιτίθεται στην ελεύθερη ενημέρωση επιβάλλοντας άγρια καταστολή στα καθεστώτα που προαναφέραμε και ασφυκτικό εναγκαλισμό έως εξοντώσεως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. «Όλους τους είχαμε κλεισμένους επί τρία εικοσιτετράωρα μέχρι να δώσουν το μεγαλύτερο τίμημα», είχε πει ο Ν. Παππάς για την παρωδία του «διαγωνισμού» με τις τηλεοπτικές άδειες. Γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει! Πολύ θα ήθελαν να τους έχουν κανονικά «κλεισμένους»…
8. Στηρίζει την προπαγάνδα του στη ρήξη με το παρελθόν, προβάλλοντας την εικόνα ενός καινούργιου θαυμαστού κόσμου. Στις 6 Απριλίου 2015, ο Τσίπρας, στη συζήτηση για την εξεταστική για το μνημόνιο, είπε απευθυνόμενος στον Σαμαρά: «Καθίστε εκεί στην αντιπολίτευση, συνηθίστε το, γιατί θα μείνετε πολλά χρόνια»!
9. Επιλέγει για τον εαυτό του τον ρόλο του θύματος, του σκλάβου που σπάει τα δεσμά του. Είπε ο Τσίπρας στη Βουλή, στις 10 Φεβρουαρίου 2015, στη συζήτηση επί των Προγραμματικών δηλώσεων: «Η απερχόμενη κυβέρνηση φρόντισε φεύγοντας να κάψει τα σπαρτά και να γκρεμίσει τις γέφυρες».
10. Περιθωριοποιεί το Κοινοβούλιο και του προσδίδει διακοσμητικό ρόλο. Κάθε άλλο παρά τυχαία, όταν ο Τσίπρας ξεκίνησε την διαδικασία αναθεώρηση του Συντάγματος, μια καθαρά κοινοβουλευτική διαδικασία στη Δημοκρατία, ανακοίνωσε ότι οι αλλαγές θα αποφασιστούν σε… λαϊκές συνελεύσεις και όχι στα «στενά πλαίσια του Κοινοβουλίου».
Αυτά κάνει το «Καθεστώς». Δηλαδή το «μαγαζί». Παρουσιάζει μια καινούργια, εικονική πραγματικότητα, μέσα στην οποία οι άνθρωποι πρέπει να συνηθίσουν να ζουν «για το καλό τους».
Στο αριστούργημά του «1984» ο Τζορτζ Όργουελ εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο το «καθεστώς» επέβαλε την αρχαία ρωμαϊκή τιμωρία της «Καταδίκης στη λήθη» (Damnatio Memoriae». Τότε, εξαφάνιζαν από παντού τα ονόματα των «προδοτών» - για την ακρίβεια των ηττημένων αντιπάλων που βαφτίζονταν προδότες ή διεφθαρμένοι – ώστε να εξαφανιστούν από τη συλλογική μνήμη.
Έγραψε ο Όργουελ: «Κάθε δίσκος καταστράφηκε ή παραποιήθηκε, κάθε βιβλίο ξαναγράφτηκε, κάθε εικόνα ξαναζωγραφίστηκε, κάθε άγαλμα και κάθε κτίριο μετονομάστηκε, κάθε χρονολογία τροποποιήθηκε. Και η διαδικασία συνεχίζεται μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό. Η Ιστορία σταμάτησε. Δεν υπάρχει τίποτε εκτός από το αέναο παρόν, όπου το Κόμμα έχει πάντα δίκιο»…
Επειδή ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» έγραψε πως «οι τύραννοι προέρχονται από δημαγωγούς που κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού καταγγέλλοντας τους προνομιούχους»…
Επειδή ο Παττακός έλεγε πως το καθεστώς το οποίο εκπροσωπεί είναι «Επανάστασις» και «κόβει κεφάλια»…
Επειδή το όνειρο του Ιγκλέσιας ήταν να κερδίσει μια αριστερή κυβέρνηση για να τον κάνει… διευθυντή στη δημόσια τηλεόραση…
Επειδή ο Μαδούρο έχει βρει την μέθοδο των απαγωγών πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων, ώστε όταν λίγες μέρες μετά τους απελευθερώνει να μεταδίδουν τον τρόμο σε όλους τους υπόλοιπους επίδοξους αντιφρονούντες…
Προσοχή, γιατί ο κίνδυνος δεν έχει εκλείψει. Και οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν πως έχουμε υποχρέωση να εκλείψει…
