Γράφει ο συνεργάτης μας κ. Δημήτριος Π.
Λυκούδης,
Θεολόγος -
Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Θυμίζει ωσάν όνειρο! Ένα παιχνίδι της
μηδοσύνης και απόψε η αψίκορη μορφή Σου! Και όλα με μιάς ανδρώνονται, όλα με
μιάς ξυπνούν και ερωτοτροπιάζουν. Πλεούμενα και φορτωμένα με πλαδαρό το φως
ξύλινα καράβια που απονοσφίζουν θάλασσες και γη, που απονοσφίζουν έτσι, θαρρώ,
τη σκέψη Σου από το απάνεμο αγκυροβόλι της καρδιάς μου!
Ένα φύσημα προσμένω κι΄
αγροικώ, ένα φύσημα δειλό, θοό, την απονία του νοός μου να σπεύσει να δαμάσει,
που ετόλμησε απόψε αδιάντροπα, ναι - οίδε ξέθωρα και η καρδιά και ετόλμησε
θύμησες να κάνει - που ετόλμησε λέγω, κι΄ απόψε αδιάντροπα, τ΄ όνομά Σου,
Εσένα, ως βαυκάλημα ν΄αγκαλιάσει...!
Ω αγαπημένη μου! Αμέρωτη προσμένει η ψυχή
μου και νυκτοπόρος στέκεται ν΄αντικρίσει τα μήδια του Ουρανού! Ως νυμφευτήριος
σκαφεύς σμιλεύω τ΄ άστρα του Ουρανού, νέο δόμο επιθυμώ να φτιάξω δια Σε, νέο
θώκο και θρονί, κι΄ απονενοημένος από τον κόσμο γύρω μου, εκεί να Σε εναποθέσω!
Και στέκομαι εδώ να σε παρατηρώ,
περιμένω νοσταλγικά κ΄αγκομαχώ, στις σκέψεις σου μεταλαμβάνω θάνατο και
προσδοκώ, θάνατο κ΄Ανάσταση μαζί, καθώς οίδας επαρκώς πως ου δύναται, δε
λυγίζει απο θάνατο μια γυναίκα που αγαπιέται, δε λυγίζει από θάνατο η ίδια η
Αγάπη!
Θυμίζει ωσάν όνειρο! Ένα παιχνίδι της
μηδοσύνης κι΄ απόψε η μορφή Σου. Μα, άκουσε αγαπημένη μου, ωσάν τραγούδι
λυπητερό, μακρόσυρτο, νυμφευτής κι΄απόψε προφέρω τ΄όνομά Σου: "Ξέρω ένα
νησί που ανατέλλει εκεί κάτω, δεν το βλέπεις Εσύ, το βλέπω εγώ - εκεί κάτω που
φιλεί ο ουρανός τη θάλασσα. Από κει πέρα φεύγουν και περπατούν απάνω στα κύματα
όταν χτυπήσουνε μεσάνυχτα και φτάνουν στην καρδιά μου νότες σιγαλές κι
ατελείωτες ερωτεμένων τραγουδιών που περπατούνε στα νερά κι έρχονται να με
βρούνε. Νοιώθω να μπαίνουν μέσα μου και να παρακαλούν"(1).
Θυμίζει ωσάν όνειρο! Μα όσο και αν
εκοπίασα, όσο και αν εδαπάνησα τα βαθομέρια της καρδιά μου, ω αγαπημένη μου,
άλλο μουρμουρητό δεν ευρήκα ωσάν το αρμονικό της θάλασσας, άλλο μουρμουρητό,
πλέον εύηχο και άτρεστο, απο τον ύμνο των φιλιών Σου!
Ένα παιχνίδι της μηδοσύνης, ω αγαπημένη
μου, κι΄απόψε η μορφή Σου. Αλήθεια, γιατί, γιατί να μένει αιώνια ωσάν όνειρο μια γυναίκα που
μπορεί, μια γυναίκα που δε φοβάται ν΄αγαπιέται...!
Παραπομπές:
1.Καζαντζάκη
Νίκου, Όφις και Κρίνο, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2002, σελ. 95.
